بعد از ترور هنیه در تهران، مقامات ارشد کشور به جای تهدید عملی اسراییل در واکنش به حمله‌ی امنیتی رژیم به تهران، ناگهان بعد از نزدیک به ۱ سال از آغاز ۷ اکتبر و حملات اسراییل به غزه، از لزوم آتش‌بس صحبت کردند. هم‌زمان نیز آمریکا، مصر و قطر وارد عمل شدند و طرح آتش‌بسی را ارائه دادند. طرحی که به واسطه‌ی آن و به اعتراف مقامات نظام، تهران دعوت به سکوت شد. ایران اعتراف کرد این اقدام آمریکا فریب بود. نهایتا نیز تهران مورد حمله‌ی نظامی قرار گرفت.
‏بعد از حمله‌ی نظامی اسراییل به تهران، ستاد کل نیروهای مسلح، به فرماندهی سردار باقری، در بیانیه‌ای، واکنش‌های مبهمی به حمله‌ی رژیم داشتند، اما در تاکید قوی و آشکار، از لزوم اجرایی شدن آتش‌بس در غزه و لبنان گفت. هم‌زمان مصر وارد عمل شد و از طرح آتش‌بس ۱۰ روزه سخن می‌گوید.
‏ظاهرا مانند دفعه‌ی قبل، به مقاماتی در ایران، چه نظامی و چه سیاسی، ابزار لازم برای سکوت در مقابل اسراییل داده شده است. سکوتی که بعدا به اسم فریب امریکایی، می‌توانند از تبعات آن فرار کنند.
‏اما خدا به داد ایران برسد......
‏نتیجه‌ی سکوت در برابر حمله‌ی امنیتی به تهران، حمله‌ی نظامی محدود به تهران شد.
‏نتیجه‌ی سکوت در برابر حمله‌ی نظامی محدود به تهران، چه خواهد بود؟!!